Oto jaka dzielna wyrosłam w mojej jaskini.

It's all okay

The story is different now

the records are playing in the living room

    Powinnam kończyć  felieton, zamiast tego patrzę jak Manon próbuje tańczyć. Ostatnio, gdy kładliśmy się spać Guillaume powiedział, że ona nie przypomina Antonina czy Élodie, tylko mnie. Coś w tym jest, skoro to ja spędzam z nią najwięcej czasu, właściwie to ja ją wychowuje. Staram się być jak najlepszą matką. Nie jestem w stanie dać jej tego wszystko, co mogą dać prawdziwi rodzice, ale próbuję. Anto też się nią zajmuje. Znajduje czas pomiędzy jednym treningiem a drugim i wieczorami. Najpierw chciał robić i za matkę, i za ojca, ale nie dawał rady. Nie potrafiłam go zostawić, w końcu jestem jej matką chrzestną, prawda?

I'll move to the country,

and live inside the deepest, darkest woods

 and I'll write you a letter and tell you all of the things

I should say to your face

Trudno było nam udawać. Nam, to znaczy mi, Anto i Guillaumowi. Rouzier był zawiedziony, ja zraniona a Guillaume nie umiał się w tym odnaleźć. Na początku dużo płakałam. Płakałam przy Antoninie, gdy wychodziłam z jego mieszkania, płakałam przy Guillaumie, gdy wracałam do niego. Antonin chciał wszystko naprawić, ale nie było czego naprawiać. Nie można naprawiać czegoś, co tak naprawdę nie istniało. Guillaume krzyczał, że nie powinnam się na to godzić, że jestem za dobra. Potem krzyk zastąpiło milczenie, głuche przyzwolenie na to, co dzieje się między naszą trójką. Powoli i ja przestałam płakać, nawet zaczęłam się uśmiechać. Oto jaka dzielna urosłam w mojej jaskini.

Kiedyś Amelia powiedziała, że miłość zawsze znajdzie sposób by być tym, czym miłość jest. Dawno porzuciłam myśli o mnie i Antoninie razem. Ostatnio nasze relacje zaczynają przypominać zwykłe relacje przyjacielskie. Tak chyba powinno być od samego początku, żadne z nas nie powinno dopuścić do czegoś więcej.

   -Wcześniej was puścił z treningu? – pytam się Anto, gdy pojawia się w drzwiach. Rouzier potakuje, biorąc Manon na ręce. – W kuchni masz obiad. Małą karmiłam jakieś pół godziny temu.

   -Dzięki, Lenka – uśmiecha się. – Dobra, leć do Guillauma. Dzięki za dziś.

   -Nie ma za co – mierzwię jego włosy i wracam do siebie. Guillaume śpiewając coś pod nosem kręci się przy kuchence. Cierpliwie uczy mnie, jak być szczęśliwą. Na razie nauczyłam się, że szczęście to jego ramiona, to wspólne śpiewanie, to radość po wygranych meczu i wsparcie po przegranym, to poranne pocałunki na dzień dobry i te wieczorem na dobry sen, to picie razem wina, to oglądanie różnych głupot, to rozmowy o wszystkim i o niczym, to spacery w nocy, to wspólne plany na kolejny dzień i na kolejne lata. On, jako jedyna stała i niezmienna rzecz w całym moim życiu.

It's all ok cause love will find a way to be what love is

--------------------------------------------------------------------------------------

Czuję się bardzo dziwnie. Lena jest tak ogromną częścią mnie, że za cholerę się nie mogę z nią rozstać ( tak tak, wyczuwacie miniatury ). Jako że dziś jest pewien specjalny dla mnie dzień, tę ostatnią część chcę dedykować pewnej osobie, ona na pewno wie, że to o nią chodzi. Tradycyjnie dziękuję za każdy komentarz, za każde wyświetlenie. Widzimy się jeszcze na załamaniu nerwowym i na je te retrouverai.