5. Co za piękna lekcja pokory!

Ave Cesaria

     Przestaje mi się uśmiechać bycie kierowcą Amelii. Musiałam wcześniej wyrwać się z biura, żeby zawieźć ją na trening czirli czirli, co z Katowic było dość wymagającą rzeczą.  Wzięłam więc papiery do tłumaczenia do domu, nawet chciałam je potłumaczyć czekając na Amelię, jednak postanowiłam zrobić zakupy.  Idę spokojnie z reklamówkami do samochodu, gdy przy aucie widzę Łasko. Mam ochotę spieprzyć gdzieś za halę, ale zobaczył mnie. Nawet nie chcę myśleć, czego on chce. Jeżeli zobaczy nas Am, która i tak nadal jest wkurwiona, to będzie totalna porażka. Byleby nie palnąć jakiegoś głupstwa, Elena, dasz radę, musisz dać…

-Jakiś problem? – pytam, chowając zakupy do bagażnika.

-Mogłaś od razu powiedzieć, że jesteś lesbijką.

   Teraz to dojebał. Boże Boże, może bym tak przestała się histerycznie śmiać i spróbowała się dowiedzieć, co mu odbiło do łba?

-Byłabym wdzięczna, gdybyś mi to wyjaśnił.

-Jak mam ci wyjaśnić to, że wolisz dziewczyny?

-Ale ja mam faceta, rozumiesz?

-To kim była ta dziewczyna, z którą wyszłaś z klubu trzymając się za ręce?

   Co za tłuk. CO ZA GŁĄB I DEBIL. Elenka, spokojnie.

-A przyjaciółki nie mogą trzymać się za ręce? Dla twojej wiadomości, ta dziewczyna jest czirliderką u was w klubie, poza tym…

   Nie, to zły moment by wyznać, że Amelia ma na jego punkcie świra. Bardzo zły. PRZEZŁY, BO WŁAŚNIE IDZIE I JEST MEEEEEGA WŚCIEKŁA. Nagle chwieje się na swoich najwyższych obcasach i wywala się głową o chodnik. Nie patrząc na Łasko biegnę do niej i pomagam jej wstać.

-Ja pierdolę, co za wtopa – mruczy, otrzepując się. – Co on sobie o mnie pomyślał?

-Lepiej przejmij się tym, że rozcięłaś sobie skórę i leci ci krew – podaję jej chusteczkę. – Z tym trzeba jechać do szpitala.

-No proszę cię Eli, to nic wielkiego…

-Już zagrałaś bohaterkę, koniec tego dobrego.

-A może zaprowadzę was do naszego lekarza? – obecność Michała od razu zmienia nastawienie Amelii. Wpatruje się w Łasko niczym Apostołowie w Jezusa, albo przynajmniej Kubiak w Bartmana.

-Nie, damy sobie same radę – ciągnę Melkę w stronę samochodu, aby uniknąć jej dalszych rozczarowań ze strony tego pajaca. – Wiesz co on myślał? Że jesteśmy razem. Ja  i ty.

-Czyli nie pytał cię o mnie?

-Nie. Proszę cię, skończ z nim zanim na dobre zaczęłaś. Facet ma za wysokie mniemanie o sobie i nic poza tym.

-Nie skończę, dopóki nie dowiem się, dlaczego nawet nie dał szansy porozmawiać!

-Zachowujesz się dokładnie identycznie jak Bartman.

-Przepraszam bardzo, ja mu dałam szansę na kontakt, a Łasko żadnej dziewczynie nie dał. A jeśli…

-Nie Amelia, nie jest gejem. Po prostu nie lubi nachalnych lasek w twoim typie. On nawet nie wiedział, że jesteś czirliderką. Zwyczajnie cię nie chce.

-Zachce. I obym ja go wtedy zechciała.

   Wzdycham ciężko nie mając dalszej ochoty na polemikę z przyjaciółką. Całe szczęście, ma założone tylko dwa szwy, nic więcej jej nie jest. Z radością rozstaję się z nią przy bloku, bo mam serdecznie dosyć słuchania o tym, w jaki sposób zdobędzie Łaskę. Z takim typem faceta ona nie miała nigdy do czynienia. Doskonale wiem, że i tak będę miała w tych planach spory udział, robiąc z siebie niemałą idiotkę.

Z niespodziewaną dla mnie ulgą przyjmuję fakt, że nie da rady iść ze mną na mecz Zaksy z Fartem. Niby trochę będzie mi brakować naszego hotkowania i obgadywania, jednak na obecną chwilę mam jej dość (pominę to, że po meczu przyjdę do niej i zdam szczegółową relację ze spotkania). Ubrana od stóp do głów w klubowe barwy wchodzę na halę. Od razu widzę sporo znajomych twarzy, kilka razy przystaję i zamieniam parę słów. Od razu czuję tę meczową atmosferę walki, jednak nie mogę się nie uśmiechać na wygłupy francuskiej trójcy.  Pierwszy set można nazwać kędzierzyńską katastrofą, a Pierre, jeśli zakładać, że Kielce wygrają, jest pewniakiem do MVP. Na drugi set wchodzi wręcz zupełnie inna drużyna, Zaksa od początku gra poukładaną, mocną siatkówkę. Miło się patrzy, jak Antek szaleje w ataku i dzięki temu szaleństwu wygrywamy pierwszy mecz w sezonie, a Rouzier dostaje statuetkę najlepszego zawodnika meczu. Znajomi proszą mnie, żebym porobiła za ich fotografa, na co wyjątkowo nie marudzę. Robiąc im zdjęcie z Ruckiem kątem oka widzę, jak Anto z Samikiem i Pujolem gapią się na mnie. Oczywiście nie wiem, co mam zrobić, więc tradycyjnie się czerwienię. Spanikowana chcę dać nogę do domu, ale przy wyjściu na korytarz zatrzymują mnie kolejni znajomi, z którymi rozstaję się spory czas później na parkingu. Już zaczynam myśleć, że mogę pojechać do Amelii i razem z nią zacząć szukać pierdyliarda teorii, dlaczego Francuzi w ogóle raczyli na mnie spojrzeć, gdy za sobą rejestruję francuską paplaninę. Trzęsę się niczym galareta, serce zaraz wypadnie mi na chodnik a to wszystko dlatego, bo chyba mówią do MNIE.

-Proszę pani!

-Przepraszam, może pan powtórzyć?

  Czy ja nazwałam Guillauma panem? Elena, obyś ty dziewczyno za chwilę nie zapomniała języka w gębie. Francuskiego języka, rzecz jasna.

-Musi nam pani pomóc.

   Ach, to i dla Anto też jestem panią?

-Po pierwsze nie muszę, po drugie, w czym mogłabym panom pomóc?

   Stanowcza Elena, wow wow szacunek, to takie niespotykane!

-Jesteś… pani jest jedyną osobą w Kędzierzynie, jaka tak dobrze zna francuski i bez pani zginiemy – bardzo próbuję się nie śmiać na słowa Rouziera, ale nie mogę. No cóż, poczułam się całkiem doceniona.

-Dobrze, uznajmy, że udało wam się mnie przekonać. Co mogę dla panów siatkarzy zrobić?

-Mogłaby pani…

-Nazywam się Elena.

-Mogłabyś Eleno podrzucić nas do domu?

-Okej, ale mam pytanie, jak wy tu przyjechaliście?

   Chłopaki patrzą się po sobie i zaczynają się śmiać. Czyżby zaczynała się plątanina językowa?

-Moz…

-Moździii…

-Mo…

     CZY JA TO MOGĘ NAGRAĆ? Uwielbiam Francuzów próbujących mówić po polsku!

-Możdżonek?

-On nas przywiózł!

-Świetnie!

      Nie, bez kitu, już ich kocham!

-No więc on nas przywiózł a odebrać miała moja dziewczyna, ale zadzwoniła, że zostaje w Paryżu do jutra no i nie przyjechała no i zostaliśmy bez kierowcy – wyjaśnia Antonin. Dziewczyna w Paryżu, trzech facetów na chacie… Elena, ogar, daj się panom zabawić. Bez ciebie, oczywiście, tak dobrze to nie ma w życiu.

-Więc do którego mam was zawieźć?

-Do mnie.

-A znasz adres czy będziemy dzwonić do dziewczyny?

-Zabawne.

-Czy ja wiem? Dobra, pakujcie się.

    Ledwo co wsiadamy, a Samica wsadza mi swoje łapsko do radia i pogłaśnia muzykę.  Trójca śpiewa, żeby zapomnieć o problemach i tańczyć i bierze to na poważnie, bo urządzają na tylnych siedzeniach niezłą dyskotekę, która przykuwa uwagę innych kierowców. Trochę mi smutno, że tak szybko się z nimi rozstaję, grzecznie wysiadają z samochodu i kierują się do klatki, ale nagle w lusterku widzę biegnącego  za moim samochodem Anto, więc zatrzymuję się.

-Czegoś zapomniałeś?

-Dziękuję.

    ODDYCHAJ ELENA, ODDYCHAJ, TO TYLKO POCAŁUNEK W POLICZEK, PRZECIEŻ CI SIĘ NIE OŚWIADCZYŁ, ODDYCHAJ!!!!

-A i tak trochę mi głupio, ale mógłbym do ciebie jakiś numer czy coś?Trochę z Élodie mamy problemy, żeby się tu połapać i…

    Dobrze,wystarczyło imię modeleczki, abym wróciła z mojego prywatnego nieba. Czy to miał być znak, że będę musiała poznać tą paskudną, zretuszowaną, sztuczną, brzydką, głupią małpę?

------------------------------------------------------------------------------

  Ja bym chciała tylko nadmienić, że Elenka niestety nie zawsze jest obiektywna i powoli zaczynamy wchodzić w fazę, że zacznie robić różnie głupstewka. 

Co do innych moich tworów, to przypominam o How to be a Heartbreaker. Pewnie we wtorek wrzucę niespodziankę związaną z My Last Dance na załamanie nerwowe, więc już z góry zapraszam.