8. Zawsze ranisz tego, kogo kochasz.

You always hurt the one you love

     Zamykam drzwi za Justyną i Olgą, które wyjątkowo zostały godzinę dłużej niż zwykle, i napawam się wolnym wieczorem. Biorę gorącą kąpiel, potem dzwonię do Piotrka i kiedy wydaje mi się, że nic mnie nie zaskoczy, tradycyjnie się mylę. Wchodzę na facebooka, gdzie wyświetla się zaproszenie od Łasko, na co reaguję histerycznym śmiechem. Patrząc przez pryzmat Amelki (i funkcjonowania dzisiejszego świata) to nic zabawnego. Przestraszona wyłączam stronę, na wszelki wypadek, żeby mnie nie kusiło, wyłączam laptopa i grzecznie kładę się do łóżeczka. Kręcę się z boku na bok. Bardzo chcę szybciutko usnąć, przebardzo wręcz,  ale nie mogę.  Sięgam po telefon i wchodzę ponownie na portal.  Na wszystkich zdjęciach wygląda albo jak przestraszona wiewiórka albo jak żołnierz na warcie. Zaśmiewam się do łez dopóki nie dostaję kolejnych powiadomień, że ‘Michał Łasko polubił Twoje zdjęcie’ a prawdziwy dramat zaczyna się, gdy dostaję powiadomienie o polubieniu przez niego mojej fotki z Amelią. Przecież to wywoła prawdziwą burzę z piorunami! Czy on jej nie poznał czy co? Ona jest oznaczona na tym zdjęciu, więc też zobaczy powiadomienie. Będzie piszczeć z radości i zupełnie nie da mu spokoju. No, proszę, skoro teraz dzwoni to zobaczyła.

-Coś się stało?

-Nie udawaj, że nie widziałaś lajka Miśka pod naszym zdjęciem!

-Miśka?

-Naprawdę nie widziałaś? Łasko dał…

-Widziałam, nie sikaj w gacie. I co?

-Jak to co? Wreszcie coś ruszyło! Boże, tak się jaram!

-Zaprosił cię do znajomych?

-Nie, pewnie się wstydzi.

  Wstydzi, jasne.

-Aha.

-Czemu pytasz? Ciebie zaprosił? Ty, on ci wszystkie foty zlajczył, nawet tę z Piotrkiem! Zaprosił cię do znajomych, prawda?

-Nic takiego nie powiedziałam.

   Oho. OHO. Może mi zaraz połączenie się zerwie w telefonie?

-Ja pierdolę.

-Ale to nic nie zmienia. Może on chce cię przeze mnie wybadać?

    Elena, kretynko, nie nakręcaj jej bardziej, po prostu SIĘ ZAMKNIJ I IDŹ SPAĆ.

-Myślisz?

-Nie wiem. Tak gdybam. Musimy o tym rozmawiać jeszcze?

-Lepiej porozmawiajmy o twojej nowej, wspaniałej przyjaciółce z Francji!

-O co tobie chodzi?

-Od ponad tygodnia nie słyszę nic innego, tylko ‘dziś z Élodie robimy to, a jutro idziemy tam’. Rzygam tym!

-Tak? A ja od września muszę słuchać o tym, jaki to Michał Łasko jest cudowny i nie byłoby w tym nic męczącego i żałosnego gdyby nie to, że ON CIĘ WCALE NIE ZNA A CO WIĘCEJ, TO JA MU SIĘ PODOBAM, NIE TY. Jeszcze muszę ratować cię od Bartmana, którym się bawisz i dajesz mu dupy.

-Spierdalaj.

    Cóż za miły akcent na zakończenie dnia. Wyjekurwabiście przemiły.

           Od rana odczuwam ulgę, że pracuję w innym biurze niż Amelia. Znaczy się, to ta sama firma, ale ja pracuję w centrum, a ona na przedmieściach Katowic. Zwykle jeździłyśmy razem, teraz nawet się cieszę, że jadę sama. Jestem wybita z rytmu tą kłótnią czy zbyt burzliwą wymianą zdań, to prawda, ale Amelia popada w swój specyficzny rodzaj hipokryzji i egoizmu, z którego zwykle szybko nie wychodzi. Prawdopodobnie pogodzimy się w płaczu / w jakimś dramatycznym momencie / ja nie wytrzymam i do niej zadzwonię. Po pracy jest mi coraz bardziej smutno, na poprawę humoru postanawiam kupić sobie coś dobrego. Oczywiście w sklepie swoje kroki kieruję do działu ze słodyczami. Podczas podejmowania megatrudnej decyzji, czy wziąć białą czekoladę czy może wziąć mleczną z truskawkami, kątem oka zauważam Jurija z Możdżonem. Widok tego pierwszego nie jest niczym dziwnym, mieszkamy na tym samym osiedlu. Dziwne jest to, że gdy walczę z pragnieniem wrzucenia kolejnej czekolady do koszyka oboje mnie zaczepiają. Od razu zaczynam się bać, bo zupełnie nie mam pojęcia, co mogłam odwalić. Zawsze mogę jeszcze zwiać do kasy, ale to dopiero będzie lipa.

-Ty jesteś Elena? – pyta mnie Gladyr. Mamo, ratuj!

-Yyy… tak, to ja – odpowiadam niepewnie.

-My cię, znaczy panią kojarzymy z meczów Zaksy – mówi Możdżonek. Ja ich też… - No i Anto Rouzier opowiadał o tobie…o pani…

    PARDON? ON O MNIE OPOWIADAŁ?

-…że będziesz… pani będzie go poduczać polskiego.

-No właśnie, my w imieniu chłopaków błagamy, żeby ci się to jakoś udało.

   Przynajmniej Jurek mówi na ‘ty’, dziękówa Jurek, nie czuję się taka stara.

-Aż tak źle mu idzie aklimatyzacja? – odzyskuję zdolność mówienia i staram się nie czuć jak w początku typowego fanfika, gdzie siatkarze koledzy zaczepiają dziewczynę innego siatkarza, która mu się podoba.

-On oszalał – zdecydowany ton Marcina nie wróży nic dobrego. Cóż, Rouzier od początku wydawał mi się pokręcony. – Wszędzie łazi ze słownikiem, dosłownie wszędzie. Jak rozmawiamy w szatni wertuje kartki i szuka wypowiedzianych słów, by coś zrozumieć. Nawet na trening bierze słownik!

    Ze śmiechem słucham dalszej części relacji mężczyzn i obiecuję, że postaram się ogarnąć Francuza. Okazja nadarza się dwa dni później, gdy dzwoni z pytaniem, czy może mnie odwiedzić. Jestem gotowa nawet po niego pojechać, jednak on upiera się, że z pomocą GPS da radę przyjść. Wszczynam alarm, biegam po całym domu ogarniając pierdolnik i przy okazji siebie. Ze zdenerwowania gadam głośno, śpiewam, po prostu nie mogę się doczekać, że wreszcie będę mogła z nim sama porozmawiać. Wita mnie pocałunkiem w policzek trzymając w dłoniach bukiet róż.

-W jakim języku je kupiłeś? – nie wiem jakim cudem jeszcze nie zemdlałam, ale biję sobie brawo. Tak trzymać Elenko!

-Wszedłem, pokazałem na kwiaty, na palcach pokazałem ile, kasjerka pokazała mi ile mam zapłacić i o, cała historia – uśmiecha się zadowolony z siebie. Drepcze za mną do kuchni, i co mnie dziwi, czuje się jak u siebie w domu. Kiedy wsadzam róże do wazonu on nastawia wodę, po czym niespodziewanie zachodzi mnie od tyłu. Dostaję Parkinsona i nie mogę wykrztusić z siebie nawet jednego maleńkiego słówka po polsku. – Gdzie masz herbatę i kubki? – pyta radośnie wsadzając nos w kwiaty. Jak to mam powiedzieć… W ogóle w której szafce ja to mam, czy ja w ogóle mam coś w szafkach?

-Pierwsza od wejścia – odpowiadam, robiąc głęboki wdech.

-Zielona, zwykła czy malinowa?

-Zobacz, czy w czerwonym pudełku nie ma jeszcze truskawkowej.

   Ty mi lepiej melisę zaparz, a nie się pytasz o herbatki…

-W ogóle mogę ci zadać pytanie?

-Zadać zawsze można.

-Ile masz wzrostu?

    Anto, serio?

-Metr siedemdziesiąt dwa, czemu pytasz? Masz jakieś wymagania dotyczące wzrostu osób, które znasz?

-Nie, Eli, Samica dawał ci prawie metr osiemdziesiąt a ja mu mówiłem, że to niemożliwe.

-A mogę wiedzieć, dlaczego o tym rozmawialiście?

-Oglądaliśmy galerię z ostatniego meczu Zaksy i ty byłaś na zdjęciu ze swoją przyjaciółką i tak się zastanawialiśmy. Ty też powinnaś zadać mi pytanie.

-Jakie?

-Dlaczego do ciebie przyszedłem.

   Bo na mnie lecisz… nie, to był żart, oczywiście. Suchar. Suchar na puchar.

-Więc Antonin, dlaczego do mnie przyszedłeś?

-Nie radzę sobie zupełnie.

-Wiesz, wydaje mi się, że ty masz dobrze grać, a nie męczyć się z polskim.

-Ale ja muszę go choć trochę umieć!

   Czy on się zaraz rozpłacze? Jeżeli on ma tak płaczliwy charakter jak zdradzony kochanek Michaś to… to tragedia, po prostu.

-Popracujemy nad tym.

-Naprawdę?  - rozjaśnia się. – Eli, to będziesz moją korepetytorką!

   CO?

-Będę do ciebie przychodzić na lekcje, raz na tydzień po dwie godziny, co ty na to?

    Na wszelki wypadek odmówiłabym, ale on tak się zapalił, że mi głupio odmówić. Jakby na to nie patrzeć, mając takiego ucznia… To się dla mnie źle skończy, jeszcze sobie coś ubzduram, nie Elena, raz na jakiś czas niech przychodzi, tak będzie bezpiecznie.

-Eli, proszę proszę proszę, zgódź się!

   Co robić, co robić? Wdech wydech, wdech wydech, wdech wydech…

-Okej.

    Popierdoliło cię dziewczyno. Popierdoliło kompletnie.

Żeby pogorszyć sprawę, Antek nie siedział godzinę, jak zapowiadał na początku, a pięć. Wyszedł przed pierwszą w nocy. Czas mijał tak szybko, że nie zauważałam jego upływu. Wcale nie uznałabym tego za złe, gdybym nie miała swoich dziwnych skłonności do roztrząsania, do przemyślania i do szukania tego, czego nie ma. Na przykład, będę szukać spojrzeń Anto na meczach, choć w rzeczywistości on będzie myślał, w jaki sposób wykonać atak. W głowie będę układać miliardy scenariuszy, w których główna rola należeć będzie do Francuza, a ja każdą wolną chwilę poświęcę zamykaniu się w moim nowym światku. Jeżeli znów popadnę w taką fazę, mój humor będzie się zmieniał co godzinę pod wpływem totalnych głupotek. Ot, taka dziwna urosłam w mojej jaskini. Prawdopodobnie to jakaś choroba psychiczna, bo wątpię, czy ludzie normalni też tak mają. Nawet nie pamiętam, od kiedy mam takie schizy. Może to i wybujała wyobraźnia? Tak czy inaczej, mam świetny humor, dopóki nie przypominam sobie, że nie odzywam się z Amelią i od razu postanawiam to naprawić. Wybieram się do niej wieczorem. Pukam kilka razy, nie otwiera, jednak drzwi są otwarte. Od razu na wejściu uderza mnie przeraźliwy chłód, którego źródłem jest otwarte okno w kuchni, gdzie siedzi Amelia. Ubrana w gruby sweter, rysuje coś i pali i jest tym tak pochłonięta, że nie zauważa mojej obecności. Po chwili podnosi głowę.

-Bierz – pokazuje na fajki i zapalniczkę, po czym wraca do rysowania. Waham się, jednak korzystam z propozycji, zamykając wcześniej okno. Siadam naprzeciw niej. Czy ona rysuje trupy? – To truposzki – potwierdza moje przypuszczenia. Ekstra. - Wiesz, musiałam się czymś zająć, skoro jestem zupełnie sama, bo ty masz mnie dosyć a dla Łasko nie istnieje. Niby co z tego, że mam innych znajomych, jeśli z jednymi obrabiam dupę na drugich? Przepraszam, jednak nie, mam przecież Zbyszka, ale co mi po tym, jak ja go w ogóle nie chcę? Prawda jest taka, że tylko ty mi zostałaś w życiu. Bardzo się boję, że Elo Elo zajmie moje miejsce i wtedy… wtedy będzie źle. I tak, jestem w chuj i ponad to zazdrosna. Ale co gorsze, zazdroszczę tobie. Zazdroszczę, że masz Piotrka, który cię kocha, ludzie cię lubią, w rodzinie też ci się wszystko układa i sama jesteś idealna. A ja? Sama i żałosna. Zajebiście. Przepraszam, musiałam z siebie to w końcu wyrzucić.

     Ja rozumiem, że moje istnienie opiera się na niezliczonej ilości plottwistów, jednak na to nie liczyłam. Nie wiem, co mam zrobić, co powiedzieć. Nie wiem nic.

-Nie chcę, żebyś tak się czuła – mówię cicho. Nie nie nie, byle nie płakać. – Amelia?

-Ja też nie chcę -  mruczy, kończąc papierosa. – Odbija mi. Pierwszy raz w życiu nie rozumiem siebie. Zawsze miałam ustalone cele i pragnienia, a nagle nie mam nic. Nie wiem, czego i kogo chcę i stwierdziłam to właśnie teraz.

-Dlaczego wcześniej nic nie mówiłaś?

-Bo myślałam, że to chwilowe i mi przejdzie, ale nie przeszło. Od przedwczoraj to jakiś kataklizm.

        Jeszcze parę minut tej smętnej gadki a obydwie będziemy ryczeć jak bobry. Powoli schodzę na neutralne tematy zapewniając Amelię, że jej nie zostawię. Doskonale wiem, że wywiążę się z tej obietnicy, bo jakby na to nie patrzeć, poza Amelią naprawdę bliskiego nikogo tu nie mam.

    Następny dzień do połowy mogę uznać za udany. Pojechałyśmy do pracy moim samochodem, po popołudniu podrzuciłam ją na trening pomponiar a sama wróciłam do domu. Zmywam po obiedzie, gdy słyszę donośne pukanie do drzwi. Nieco przestraszona otwieram i z ogromnym zdziwieniem widzę przed sobą Samika.

-Wydusiłem twój adres od Anto!

  Supcio. Po chuja?

-To tak będziemy stać?

   Bez większego entuzjazmu wpuszczam go do środka. Niech wie, że nie darzę go ogromną sympatią. O, nawet się nie uśmiecham.

-Eli, uśmiechnij się!

   A spierdalaj!

-Najpierw mi powiedz, dlaczego bez żadnej zapowiedzi do mnie przyszedłeś.

-Bo idziesz ze mną wieczorem na kolację. I nie słyszę żadnych wymówek.

   

-----------------------------------------------------------------

Chyba nie mam nic do napisania, no może oprócz tego, że zaczynają mi się ferie, więc coś nowego powinno się w miarę szybko pojawić. W razie jakichś pytań-twitter czy tumblr do waszej dyspozycji.