12. Pamiętam, gdy straciłaś nad sobą panowanie.

I need my girl

                Kędzierzyn budzi się do życia, ja budzę z płaczem.

Wczoraj przyjechał Piotrek. Bez zapowiedzi, ‘ot tak, bo się stęskniłem’. Ucieszyłam się, przynajmniej mogłam skupić na nim swoją uwagę zanim swoimi schizami i majaczeniami zniszczę nasz związek. Na początku było fajnie.  Zrobiliśmy razem kolację, oglądaliśmy telewizję, rozmawialiśmy. Potem zadzwoniła Amelia spytać się, o której wyjeżdżamy do pracy, Piotrek powiedział o parę słów za dużo i się pokłóciliśmy. Spaliśmy razem, odwróceni do siebie plecami, choć właściwie ja niewiele spałam. Teraz siedzę w łazience i płaczę, nie ze wzruszenia czy ze śmiechu, ale z czystej bezsilności. Zaczynam się bać, czy nasze bycie ze sobą nie będzie dalej wyglądać  ten sposób-pełne pretensji i bezpodstawnych kłótni.  Postanawiam jednak nie okazywać nikomu, a szczególnie Piotrkowi mojego niepokoju, przemywam twarz zimną wodą i po cichu wychodzę do kuchni. On jeszcze śpi, więc nie muszę zmagać się durnowatymi pytaniami w stylu ‘Elena, co się dzieje?’. Szykując się do pracy zajmuję sobie myśli pracą, a w samochodzie wyjątkowo mocno koncentruję się na wypytywaniu Amelii o pomponiary, Łasko i Bartmana. Nie mówię jej za to ani słowa o kłótni z Piotrkiem, ale widzę, że ona domyśla się, że coś jest nie tak. Porusza ten temat dopiero gdy wracamy do Kędzierzyna, kiedy pyta się, czy wpadnę do niej wieczorem.

-Pożarliście się wczoraj, nie?  - pyta bez ogródek, ściszając radio. – Może wy za długo jesteście razem?

-Co to znaczy?

-No wiesz, znudziliście się sobie. Tak też bywa.

-To nie tak, zwyczajnie się nie dogadaliśmy.

-Elena, rano płakałaś…

-NIE PŁAKAŁAM!

-Nie kłam.

       Nie chcę tego tłumaczyć. Milczę do końca drogi, Amelia też nic nie mówi. Nadzieję na samotne popołudnie rozwiewa mi widok samochodu Piotrka przed blokiem. Szczerze mówiąc, miałam nadzieję, że wróci do Łodzi i da mi święty spokój. Niepewnie przekręcam klucz w drzwiach i po cichu wchodzę do środka.

-Obiad zrobiłem – z kuchni wychodzi skruszony Piotrek. – I kupiłem ci bezy. I… i chciałem cię przeprosić.

-Dasz mi się rozebrać czy będziemy o tym rozmawiać w przedpokoju? – pytam. Nie jestem przygotowana na jakąkolwiek rozmowę, nawet nie wiem, czy mam na to ochotę. Czuję się źle i jedynie mam ochotę na położenie się do łóżka. Nie chcę zachowywać się odpowiedzialnie, jak to przystało na dorosłą kobietę. Nie podoba mi się też to, jak Piotrek skacze wokół mnie próbując mnie ułagodzić.

-Nie jestem laleczką z porcelany – mruczę, kiedy spada mi widelec na podłogę a on rzuca się, żeby go podnieść. – Siądź.

-Nie nie, postoję – odpowiada, wyraźnie zestresowany. Po kolejnych minutach napięcia siadamy w salonie i żadne z nas nie wie, co powiedzieć. Najchętniej nie mówiłabym nic.

-Eli, przepraszam. To wszystko dlatego, że rzadko się widzimy a kiedy już się spotykamy, chcę cię mieć tylko dla siebie. Ja już tak dłużej nie potrafię.

   Co to znaczy? Ma mnie dosyć, tak? Powinnam to przewidzieć na samym początku.

-Bo… bo ja cię kocham. Tak bardziej, niż przewidywałem, gdy cię pierwszy raz zobaczyłem. I teraz ja jestem pewien, że chcę z tobą spędzić resztę życia. Tak bez pierścionka to głupio, ale… wyjdziesz za mnie?

    Zamieram. To nie moment na skakanie z radości i łzy szczęścia, doskonale to wiem. Nie mogę tego zrobić. Jeżeli się zgodzę, będę tego żałować. Nie mogę.

-Nie. Piotrek, ja od dawna czuję się źle i to głównie jest moja wina. Czuję się od ciebie gorsza. Nie umiem tego wyjaśnić, w każdym razie wydaje mi się, że nie zasługuję na ciebie i cię ograniczam. Kiedy jesteś w Łodzi zastanawiam się, czy nie bawisz się gdzieś z ludźmi z pracy, podczas gdy ja siedzę sama i nie mam się do kogo odezwać. Mam tobie za złe fakt, że ciebie ze mną nie ma i jesteś zajęty wszystkim innym, a nie mną. Naprawdę nie potrafię określić tego wszystkiego, co czuję, ale jest coraz gorzej i nie sądzę, żebym jeszcze dała radę dalej to ciągnąć.

    Błagam, nie zacznij krzyczeć…

-Czyli chcesz się rozstać?

     Milczenie z mojej strony daje mu odpowiedź. Całuje mnie na pożegnanie w czoło i wychodzi.

Więc to koniec. Znów jestem sama.

      Przepłakałam resztę dnia. Zadzwoniłam do szefowej i powiedziałam, że się przeziębiłam i chciałabym wziąć dwa dni wolnego. Przeleżałam je w łóżku, wychodząc z niego tylko do łazienki. Płakałam. Układałam w głowie miliardy wersji rozstania, które tyle razy wcale nie okazywało się być rozstaniem, tylko długą, szczerą rozmową. Dopisywałam do tego dalsze scenki, w których byliśmy bardzo szczęśliwi. Wtedy rzucałam się po telefon i zapłakana chciałam do niego dzwonić i przepraszać go. W ostateczności panikowałam.

Dzisiaj jest czwarty dzień. Bez poprawy. Przypominam sobie o papierosach od Amelii, więc siadam w kuchni i palę, siorbiąc kawę. Nie chcę pokazywać się światu. Mam parę nieodebranych połączeń od Ameli, Rouziera, nawet Piotrek próbował się dodzwonić. Nadal mam wątpliwości, czy nie postąpiłam za pochopnie. Może całkiem niepotrzebnie wzięły nade mną górę emocje i paranoje z ostatnich tygodni. Ale skoro Piotrek wyszedł bez słowa, bez żadnej próby rozmowy, to pewnie też czuł, że powinniśmy się rozstać. To bardzo możliwe, że miał mnie dosyć. Sama mam siebie dosyć.

Późnym popołudniem przychodzi Amelia. Od razu stara się przywrócić mnie do stanu używalności, przy okazji słuchając o moim rozstaniu. Znając jej stosunek do Piotrka spodziewałam się, że zacznie skakać z radości i mi gratulować, jednak tak się nie dzieje.

-Ja cię zupełnie nie rozumiem, Eli – stwierdza. – Przecież się kochaliście. Przysięgam, nigdy nie widziałam tak zakochanej pary. Byliście wręcz słodcy do porzygu i co, nagle stwierdziłaś, że to nie to?

-Nie tak nagle – mruczę, pociągając nosem. Nienawidzę się uzewnętrzniać.  Chyba nie ma nic gorszego jeśli chodzi o kontakty międzyludzkie, gorsze jest chyba tylko samo nawiązywanie kontaktu z innymi. – Ja miałam wątpliwości mniej więcej od połowy października.

-I ty przez tyle czasu sama się z tym męczyłaś? Do cholery, Elena, nauczysz ty się w końcu rozmawiać o swoich uczuciach?!

-Nie nauczę.

-Znamy się tyle lat, chyba nie musimy przed sobą niczego ukrywać? Ja przed tobą niczego nie ukrywam. Zmieniło się coś między nami, przestałaś mi ufać?

-Ja po prostu przestałam siebie poznawać. Uznawałam to za moje paranoje i dlatego nic nie mówiłam.

    Jestem pewna, że w tym momencie Amelia jest na mnie bardziej wściekła niż kiedykolwiek była na Bartmana, widzę to po jej mimice i gestach. Chodzi po pokoju i zaciska dłonie w pięści, po czym nerwowo przeczesuje włosy.

-Ale wiesz, co w tym rozstaniu było najgorsze? Że on od razu się poddał – wyznaję, sięgając po kolejną chusteczkę. – Po prostu pocałował mnie i poszedł i nic poza tym.

-A chciałabyś, żeby zawalczył?  -pyta po chwili milczenia. – Pamiętasz taką rozmowę, mniej więcej rok temu, kiedy on powiedział, że jeżeli będziesz miała go dość i mu to powiesz, to on to zaakceptuje? Zrobił to. Nie możesz mieć teraz pretensji, że nic nie zrobił, skoro gdy ci się oświadczył dałaś mu kosza i dodatkowo z nim zerwałaś. Z resztą, dzwonił, a ty nie odebrałaś. Wydawało mi się, że jeśli chodzi o kwestie miłości, to ty jesteś mądrzejsza.

-Fajnie mnie pocieszasz.

-Ja mam zamiar postawić cię na nogi. Eli, jeszcze wszystko da się naprawić.

-Ale ja chyba nie chcę…

-To czego znów ryczysz? Ciesz się odzyskaną wolnością! Kocham cię, przeraźliwie cię kocham, ale teraz zupełnie cię nie rozumiem. Ty płaczesz za nim?

-Bo… bo mnie wzięło na Rouziera!

    Brawo Elena, nie miałaś kiedy tego przyznać!

-Te-te-tego Rou-ziera? Z Zaksy?

-Tak, tego! Myślałam, że dorosłam, że skoro mam Piotrka, to odechce mi się takich durnych, jednostronnych miłości, ale nie, jednak wcale nie dorosłam! On ma Élodie i ją kocha, a mi jak zwykle pozostaje stanie i patrzenie się z boku! Ale najgorsze jest to, że dla niego jestem przyjaciółką i spędzam z nim więcej czasu niż spędzałam z Piotrkiem i on się mną więcej interesował i przejmował niż mój facet! Jak mogłam się w nim nie zakochać?!

-Elena, dlaczego mi nic wcześniej nie mówiłaś, no dlaczego?

     Cały czas nie umiem odpowiedzieć na to pytanie. Potem powoli otwieram się przed Amelią i gadam i gadam i ciągle gadam, a ona słucha.

-Powiesz mu, co czujesz? – pyta niespodziewanie. Nie powinna pytać, bo doskonale zna odpowiedź. To oczywiste, że dowie się przez przypadek. Tak było zawsze.

--------------------------------------------------------------------------------

Przedstawienie pt. ''Jesteś TYLKO moim przyjacielem'' czas zacząć.