13. Nie zmuszaj mnie bym czytał ci w myślach, przecież mnie znasz.

I should live in salt

                Te parę dni po rozstaniu z Piotrkiem były trudnymi dniami. Dzwonił do mnie Paweł, dzwoniła Agata, dzwonili Artur i Kamila, oczywiście wszyscy z pytaniem : Elena, dlaczego go zostawiłaś? Szlag mnie trafił niesamowity, że on musiał pójść i się wypłakać i prosić o wstawiennictwo czy o Bóg wie co. Błagam, jesteśmy dorosłymi ludźmi i chyba TAKIE sprawy powinniśmy załatwiać między sobą, prawda? Nie znoszę tego zachowania. Sam też dzwonił, owszem. W końcu zgodziłam się z nim spotkać w drugi dzień świąt, wracając z Lublina do Kędzierzyna. Oczywiście zrobiłam to zanim Anto wyciągnął ze mnie fakt mojego rozstania. Od razu zajął się mną, był niemożliwie troskliwy i czuły, co spowodowało, że wyłam i nie mogłam się zupełnie uspokoić.  Rouzier pocieszał mnie przez to jeszcze mocniej myśląc, że to przez ból po rozstaniu. Nie miałam na nic ochoty, a i Amelia wydawała się być przybita.  Rozmawiałam z nią przez telefon, zwaliła złe samopoczucie na pogodę i tyle, nic więcej nie mówiła. Do pracy nie jeździła, wzięła swoje tłumaczenia do domu. Postanowiłam do niej bez zapowiedzi wpaść. Widząc mnie uśmiechnęła się blado i przytuliła się.

-Powiesz mi, co się dzieje? – pytam, przecierając jej łzy z policzków. Włazimy pod koc, Amelia po chwili ciszy bierze głęboki oddech i zaczyna mówić.

-Tydzień temu miałyśmy równolegle trening z chłopakami, oni na siłowni, my na hali. Skończyliśmy bardzo późno, do tego wtedy było przeraźliwie zimno i zamarzły mi zamki w samochodzie. Miałam przy sobie ten odmrażacz, więc problemu nie miałam, ale problem miał Łasko, który postawił samochód obok mojego. Spytał się mnie, czy mogę mu odmrażacz pożyczyć, potem zamieniliśmy parę zdań i rozjechaliśmy się w swoje strony. Kolejnego dnia miałyśmy mieć próbę między treningami chłopaków. Trwała dłużej niż na początku była planowana, bo parę dziewczyn nie dało rady przyjechać na czas, więc końcówkę obserwowali siatkarze. Jak schodziłyśmy do szatni Michał się do mnie uśmiechnął więc i ja się do niego uśmiechnęłam, co nie spodobało się Bartmanowi, który za mną polazł, odciągnął na bok i zaczął mi gadać, że nie podoba mu się mój kontakt z Łasko. Wyśmiałam go, w efekcie czego przyjechał do mnie po treningu i wykrzykiwał mi, że tylko on interesuje się takimi dziewczynami jak ja i nie mam co liczyć na, cytując go, ,wybzykanie Michała, chociaż tylko do tego się nadaję’. Darł się, że nie pasuje do Michała i jeśli ja zacznę coś robić by z nim być, on mu powie, że z nim sypiam.

-Poczekaj, pogubiłam się. Bartman nie chce żebyś kręciła z Łasko, więc jeśli zaczniesz to Bartman mu powie, że sypiacie?

-Tak.

-Dlaczego mi od razu o wszystkim nie opowiedziałaś?

-Bo miałaś na głowie swoje sprawy i potrzebowałaś trochę czasu dla siebie, a ja nie chciałam lecieć i się do ciebie żalić.

-Od tego jestem.

-Od wysłuchiwania moich kolejnych życiowych porażek?

-A ja niby co innego robię?

-Ale to ja nieustannie odwalam coś głupiego…

-Teraz nie zrobiłaś nic głupiego.

-Dałam się kretyńsko podejść temu wyfryzowanemu debilowi. To będzie się za mną ciągnąć do końca mojego zasranego istnienia. Kiedy poznałam się z Michałem od razu postanowiłam, że nie będę się z niczym śpieszyć i będę skakać wokół niego jak nawiedzona. Jeżeli będzie chciał mnie bardziej poznać, to super, jeżeli nie, postaram się przeżyć. Żeby tego było mało, idą święta. Jeszcze nie wiem, czy pojadę do ojca czy do matki, na pewno tam, gdzie nie będzie mojej sukowatej siostrzyczki. Modlę się, by nie wpadli na pomysł zrobienia wspólnej Wigilii, bo nie przeżyję Wiktorii, tego nieudacznika matki z jego najmądrzejszym synkiem a już w szczególności ojca Ewki i jej Maurycji czy Akacji czy jak tam ta kretynka się nazywa. Jak mnie zdążą przed wyjazdem wkurwić to pojadę do Warszawy do ciotki.

-Zawsze możesz pojechać ze mną, tylko byśmy oddzielnie wracały, bo ja mam wstąpić do Piotrka.

                Amelia wyciąga mnie spod koca, każąc mi szybko pójść po swoje rzeczy i wrócić do niej na noc. Tak zrobiłam. Leżałyśmy w jej łóżku, pijąc litrami herbatę i wyrzucając z siebie cały żal. Kiedy zasypiałyśmy, powzięłam ambitny plan skopania dupy Bartmanowi. Oczywiście nie wiedziałam wtedy jak to zrobię, nawet teraz, stojąc pod halą w Jastrzębiu nie mam na to żadnego pomysłu. Może po prostu wepchnę go w śnieg i ucieknę? To jest świetny pomysł, ale wolałabym, żeby uznając mnie za wariatkę miał do tego poważniejszy powód. Z zimna przytupuję z nogi na nogę. Czy on nie może zwyczajnie wyjść i dać mi na siebie nakrzyczeć?

-Elena? Co ty tu robisz?

                No wreszcie, bonjour Książę żelu do włosów!

-Czekam na cud.

-Jaki cud?

-Na cudowne uzdrowienie twojego mózgu. Możemy porozmawiać?

-No dobra, to jedź za mną.

-Gdzie chcesz mnie wywieźć?

-Do siebie do domu.

-Od razu zapowiadam, nic nie próbuj, nie skończę like one of your  Italian girls.

                Bartman prycha pod nosem, ale nie komentuje moich słów głośno. Spróbowałby tylko! Wsiadam do samochodu i wyjątkowo udaje mi się jechać tuż za nim. W milczeniu idziemy do jego mieszkania, w którym od razu widać kobiecą rękę, to znaczy opiekę dziewczyny Kubiaka. Rozsiadam się wygodnie na wielkiej kanapie w salonie, dodatkowo dla efektu stukam palcami w stół.

-Jak tam układa się z Amelią?  -pytam sarkastycznie. – Pewnie jesteście bardzo szczęśliwi, RAZEM, prawda?

-Czy ty chciałaś się ze mną spotkać tylko po to, żeby mi podokuczać? – Zbyszek ze zbolałą miną siada obok. – Nie możesz mi darować?

                HAHAHAHA, DAROWAĆ!

-Nie. Nie mogę. To za Amelię. Jak cię nie chce, to daj jej kurwa święty spokój, to tak trudno przyjąć do tego małego móżdżka?

-No trudno, bo ja ją chcę!

-Ale ona cię nie chce. Tego kwiatu jest pół światu, weź se weź inny, co się będziesz ograniczać do jednego ogrodu?

                Powiedziałam to całkiem prosto, powinien zrozumieć.  Chyba.

-Nie.

                OESU, dasz se w końcu siana? Nie wierzę, że będę musiała to zaraz powiedzieć, Boże, dlaczego ja, dlaczego sprawy są takie trudne?

-Taki przystojny facet raczej nie ma problemu z kobietami…

                Czego się tak gapisz? Sama nie wierzę w to, co właśnie wydukałam.

-Od razu mówię, nie podobasz mi się, próbuję cię podbudować. Rzadko to robię więc to doceń. I jak mówi jakaś tam piosenka jeśli ją kochasz, zostaw ją. Czy jakoś tak.

-Ale Elena, ja byłbym dla niej naprawdę dobry!

-Naprawdę? Szczególnie po twojej ostatniej wizycie.

-Wtedy przesadziłem.

-I to ostro.

-Dlaczego wy wszystkie musicie się uganiać za tym cholernym Łasko?

-Wypraszam sobie, ja dałam mu kosza.

-Podobałaś mu się, bo za nim nie łaziłaś.

-Idąc tym tokiem rozumowania kręci cię Amelia, ponieważ nie ugania się za tobą.

-Amelia mnie kręci bo jest Amelią. Wszystko mnie do niej ciągnie. Nie wierzę, że ty nigdy nie znałaś takiej osoby, do której miałaś ogromny pociąg i nie potrafiłaś tego w żaden sposób wytłumaczyć.

                Mylisz się śliczny myśląc, że się przyznam.

-Nie. Nie miałam.

-Kobieto, wykaż trochę serca, inaczej za chwilę pomyślę, że jesteś Królową Śniegu!

-Pomyśl, wezmę to za komplement. No, to pogadali my, pośmiali się, mam nadzieję, że przemyślisz sobie to wszystko i pozwolisz Amelci robić to, na co ma ochotę.

                Chyba moja pogadanka dała jakiś skutek, bo Amelia po meczu gadała z Łasko i nie stało się nic zupełnie złego. Do Lublina na święta też pojechałyśmy razem, moim samochodem. Melka wymyśliła, że powie, że zepsuł się jej samochód a ma sporo pracy, więc musi wracać do Kędzierzyna pociągiem. Ja z kolei Wigilię spędziłam w Lublinie z rodzicami, Miśką, jej mężem i ich małą oraz z ciotką, jej mężem i naszym kuzynostwem, a na drugi dzień pojechaliśmy wszyscy do wujka do Międzyrzeca. Po kolacji wigilijnej poszłam na spacer z Adrianem, który jest ode mnie rok starszy. On też był po rozstaniu, więc łaziliśmy i gadaliśmy, że chyba takie niepowodzenia są rodzinne, albo my trafiliśmy się tacy wybrukowani. Ta rozmowa pomogła mi uświadomić, że mój powrót do Piotrka jest niemożliwy. Stojąc pod jego drzwiami jestem kłębkiem nerwów, bo boję się, że ulegnę namowom i wrócę do niego.

-Jesteś.

-No jestem. Cześć.

                Od wejścia czuję się nieswojo.  Patrzę niepewnie na Piotrka i staram się pohamować lawinę wspomnień, które z nim wiążę.

-Musiałem cię zobaczyć. Przepraszam.

-To nie ma najmniejszego sensu, dobrze o tym wiesz.

-Tak, wiem, ale naprawdę nie potrafię za tobą nie tęsknić. Nie jestem w stanie tak z dnia na dzień przestać cię kochać.

                Piotrek wygląda na opanowanego ale i zdesperowanego. Chce, żebyśmy wrócili do siebie, byśmy zaczęli od nowa gdzieś w zupełnie innym miejscu. Dopiero teraz widzę, że on mnie kocha. Co z tego, skoro ja po jakimś czasie ponownie w to zwątpię? Mamy tak dalej trwać w tym błędnym kole, gdzie ja będę tą wiecznie nieszczęśliwą i będę go okłamywać, że jest inaczej? To bez sensu.

------------------------------------------------------------------------------

W ten sposób odstresowałam się pomiędzy maturami, endżoj.