20. A ja spróbuję Cię naprawić.

   
     Fix you

              Na święta przylecieli do nas rodzice Guillauma z jego najmłodszą siostrą, Claire. Strasznie bałam się tych odwiedzin. Samik rzadko wspominał o swojej rodzinie, więc wiadomość o ich przyjeździe była także dla niego niemałym zaskoczeniem. Jakoś specjalnie nie planowaliśmy żadnego wielkiego świętowania, tym bardziej, że żadne z nas nigdy świąt nie organizowało. Wspólnie postanowiliśmy pomieszać tradycje polskie i francuskie, co jeśli chodzi o gotowanie, było dość skomplikowaną sprawą. Pierwszy raz przyszło mi lepić pierogi i gotować barszcz. Dwie godziny spędziłam z mamą na Skypie wypytując się o najdrobniejsze szczegóły. Sama wizyta jak i moja walka w kuchni wypadły nadzwyczaj udanie. Państwo Samica okazali się być naprawdę ciepłymi i pogodnymi ludźmi, którzy, na całe szczęście, nie łączyli mnie i Guillauma na siłę. Za to Claire była wierną kopią Samika, tak samo skręconą i ciekawą wszystkiego, co dzieje się wokół. Nawet było mi trochę smutno, że tak szybko wracają do Francji, w przeciwieństwie do Samika, który na bardzo przygnębionego nie wyglądał.

   -Nigdy zbyt rodzinny nie byłem – mruknął tylko, gdy wracaliśmy z lotniska. Nie drążyłam więcej tematu. Jakby chciał, to by sam powiedział, na czym polega problem. On jednak nadal nic nie mówił, a ja też nie drążyłam.

                Styczeń minął nadzwyczaj szybko.  Udało mi się skończyć tłumaczenie książki, psychicznie też czułam się zdecydowanie dobrze. Guillaume błyszczał w lidze argentyńskiej, był zdecydowanie najlepszym graczem, co napawało mnie dumą. Przyzwyczaiłam się do momentów, gdy wracał do domu na obiad, rzucał jakimiś ploteczkami z drużyny, potem spał przez godzinę i wracał na popołudniowy trening.

   -Leni Leni Leeeniii, jestem taaaaki głodny! – wpada do kuchni i zagląda mi przez ramię. Tradycyjnie ciągle nawija, kręci się mi pod rękami i śmieje, gdy krzyczę na niego, by siadł przy stole. – Tak w ogóle to Anto do mnie dzwonił – mówi nagle, bawiąc się szklanką.

   -Co chciał? – przykręcam gaz i odwracam się do Samika.

   -Nie wiem, dzwonił w trakcie treningu. Pewnie chciał się pochwalić, że Manon zwymiotowała czy coś takiego, jak to Anto.

       Uśmiecham się pod nosem zdając sobie sprawę, że Guillaume ma rację. Francuz zmienia temat, informuje, że dzisiaj już nie ma treningu. Cieszę się, przynajmniej nie będę tego popołudnia sama. Po obiedzie oglądamy rozwaleni na kanapie nowy odcinek jego ulubionego serialu, gdy przerywa nam połączenie na Skypie od Rouziera. Od razu rzuca mi się w oczy fakt, że Anto jest wyjątkowo przybity i sili się na jakikolwiek uśmiech.  Stara się z nami rozmawiać normalnie, ale mu to nie wychodzi. W ogóle mam wrażenie, że zaraz się rozpłacze.

   -Dobra, to ja kończę – mówi zdławionym głosem kiedy z drugiego pokoju zaczyna płakać Manon.

   - Élodie nie może do niej pójść? – pyta zwyczajnym tonem Samik, na co Rouzier reaguje dość dziwnie i nie żegnając się kończy połączenie. Przez chwilę patrzymy po sobie zaskoczeni. – Pewnie Modeleczka zaczęła liczyć kalorie i się pokłócili – wzrusza ramionami Guillaume. Kiwam głową, ale jakoś nie jestem tym przekonana. Szybko o tym zapominam.  Wieczorem, wychodząc spod prysznica, słyszę poddenerwowanego Samicę rozmawiającego z kimś po angielsku. Moim oczom na ekranie laptopa ukazuje się Zagumny, a za nim jego żona trzymająca na rękach Manon.

   -Coś się stało, prawda?

       Ich miny mówią za siebie. Oboje opowiadają, co tak naprawdę dzieje się w Kędzierzynie. Najpierw w to nie wierzę, nawet się śmieję, bo nie, to nieprawdopodobny scenariusz, tak głupi, że nie można w niego uwierzyć. Słucham o kolejnych wyczynach Antonina nie zadając żadnych pytań. Guillaume stoi przy oknie i pali kolejnego papierosa, wysłuchał wersji wydarzeń wcześniej, po angielsku, mi pozostawił wysłuchanie wszystkiego po polsku i opowiedzenie mu tego, co ani Paweł, ani Oliwia nie byli w stanie przetłumaczyć.

    -Nie próbowaliście go powstrzymać, żeby nigdzie nie szedł, albo chociaż ty Paweł nie mogłeś z nim pójść? – pytam wściekła nie wiem na kogo, na Rouziera czy na nich, że nie próbują cokolwiek robić.

   -Wiesz Elena, on raz zostawił Manon samą w domu.

       Gdyby istniał teleport, pewnie teraz byłabym w Kędzierzynie i wrzeszczała na Antonina.  Ja naprawdę nie wiem, co robić.

   -A rozmawialiście przynajmniej z Élodie?

   -Nie odbierała od nas połączeń a jak odebrała, to powiedziała, że to koniec.

   -I żadne z nich nie powiedziało, co właściwie się stało?

   -Nie. Nic, zero tłumaczeń.

       Samica kończy papierosa. Dołącza się do rozmowy, podczas której we czwórkę, razem z Zagumnymi, staramy się domyśleć, co wydarzyło się między Rouzierem a Martin. Próbuję się też dodzwonić do Elo Elo, ale ona konsekwentnie odrzuca moje połączenia. To wszystko, co dzieje się w Kędzierzynie sprawia, że i ja, i Guillaume milczymy. Samik rzuca tylko ‘Nie chce mi się w to wierzyć’ i zamyka się u siebie. Ja z kolei ciągle próbuję skontaktować się z Martin, wysyłam jej nawet maila, by wyjaśniła mi powód rozstania z Anto. Kolejnego dnia nie podejmujemy tematu Antonina. Guillaume mało mówi, coś tam burczy sobie pod nosem.

   -Gdybym był teraz w Polsce, to bym mu kurwa przypierdolił tak, że poleciałby na Księżyc – mówi, rzucając komórkę na stół. – Nie odbiera, na pewno są już po treningu. Kurwa, co za nieodpowiedzialny gówniarz!

       Guillaume wylewa z siebie potok słów. Czyli jego to męczy tak samo jak mnie… Oboje próbujemy ułożyć tę historię w jedną całość. Mamy mnóstwo przypuszczeń, i jedno z nich potwierdza Anto, dzwoniąc do nas na Skypie. Opieprzamy go z Samicą po całości widząc, że już coś pił.

   -Jak to odeszła?! – wrzeszczy Samik. – Nikt bez powodu nie odchodzi!

   -Wolała karierę – mruczy Anto. Co kurwa?

   -Jak można zostawić narzeczonego z maleńkim dzieckiem dla jakiegoś biegania po wybiegu, ja tego nie rozumiem, nie rozumiem! – Samica jest tak wściekły, że zaczynam się go bać. Krzyczy na Antonina, że gdyby poświęcał się bardziej Élodie, to ona na pewno by nie odeszła.

   -Guillaume, to nie jego wina, że Elo wybrała karierę – bezskutecznie staram się uspokoić Guillauma.

   -Tak? A mam ci przypomnieć, dlaczego rozstałaś się z Piotrem?!

       Odwracam wzrok. Powinnam odpyskować coś, ale on ma rację.

   -Nadal nie uważam, że to wina Antonina – mówię cicho. – Żadna matka nie powinna opuścić swojego dziecka dla kariery. Doskonale wie, że Antonin też ma swoje obowiązki w Zaksie. Gdyby chodziłoby o Anto, to zabrałaby małą. Skoro Antonin mówił, że zupełnie się nie kłócili a ona odeszła z dnia na dzień…

   -Elena, proszę cię, przyleć. Ja sobie nie radzę. Ja zapłacę za twoje bilety, tylko błagam cię, pomóż mi.

       Jestem zbyt dobra, by od razu powiedzieć mu nie. Nie mogę wyksztusić z siebie ani słowa. Jestem zbyt zaskoczona, by jednoznacznie dać jakąkolwiek odpowiedź. Nie wiem co powinnam zrobić.

   -Elena, obiecałaś, że jak coś się będzie działo, to wrócisz. Proszę cię, wróć. Potrzebuję cię.

        Nic nie obiecywałam, do cholery jasnej! Z resztą, to typ obietnic, które rzuca się ot tak o, na pożegnanie. Kurwa, z drugiej strony, kto normalny rzuca obietnicami na lewo i prawo? Elena, zaszyj sobie usta.

   -Coś ty mu obiecała? Czyś ty zwariowała?! – Guillaume patrzy na mnie z wyrzutem, gdy Anto kończy rozmowę, chcąc nakarmić Manon. – Chcesz dać się wciągnąć w ich problemy, proszę bardzo, droga wolna!

   -Dla twojej wiadomości, nic nie postanowiłam. Poza tym, nie jestem twoją własnością.

   -No tak, bo to takie złe, że mi na tobie zależy, tak? Rób co chcesz tylko wiedz, że znów będziesz cierpieć, bo oni i tak prędzej czy później się zejdą.

       Złość, żal, trzaśnięcie drzwiami. Godziny milczenia, bicia się z myślami. Siedzimy plecami do siebie, od powiedzenia sobie kolejnych gorzkich słów dzieli nas ściana. Rzucam po całym pokoju pomięte kartki z plusami i minusami powrotu do Polski. Po jednej i drugiej stronie za każdym razem zapisuję imię Rouziera i nic poza tym. Po raz kolejny piszę ‘Jestem beznadziejna i nienawidzę siebie’,  słuchając jednocześnie Noir Désir głośno puszczanego przez Samicę. Kiedy muzyka cichnie, chowam się w łazience. Puszczam wodę i zaczynam płakać, to jedyny sposób, by Guillaume mnie nie usłyszał. Czuję, że muszę pomóc Rouzierowi, ale czuję też, że tym razem pękłabym psychicznie, gdybym ponownie się w nim zakochała a Élodie w trakcie mojego pobytu u Anto zdecydowałaby się wrócić. Boję się. przyleciałam do Argentyny po to, by wreszcie móc skupić się na sobie I kiedy wszystko od jakiegoś czasu układa się, nagle musi stać się coś, by mi to rozpieprzyć. Nie wrócę-będę miała wyrzuty sumienia, wrócę-znów zakocham się bez wzajemności. Górę bierze mój altruizm i chęć zbawienia całego świata, z którymi dzielnie walczę próbując wmówić sobie, że od czyichś problemów powinno trzymać się z daleka.  To niewiele daje. Śpię bardzo niespokojnie, nie mogąc usnąć spoglądam na zegarek. Druga dwadzieścia, to świetna pora na niespanie. Narzucam na plecy koc, robię herbatę i siadam na balkonie, co by zachować klimat. Nawet sięgam po papierosa, choć nie paliłam od stycznia.

   -Wiedziałem, że tu przyjdziesz.

      Samik siada obok mnie, podbierając mój kubek. Oh, pan Wszechwiedzący Krzykacz się odezwał…

   -Też nie możesz spać?

   -Gdybym mogła, to bym spała, logiczne – powoli wypuszczam w powietrze papierosowy dym unikając wzroku Samicy. – Słuchaj, żeby było jasne, ja jeszcze nic nie postanowiłam. Ja naprawdę nie wiem, co mam teraz z tym zrobić, czy w ogóle powinnam się jakkolwiek w to angażować. Czuję, że powinnam wrócić do Polski. On został tam sam z maleńkim dzieckiem. Zagumna, Gladyrowa czy Możdżonkowa też mają swoje obowiązki i nie będą wiecznie niańczyły Manon. Anto jest psychicznie rozpierdolony i zupełnie nie daje sobie rady. Mimo tego wszystkiego co do niego czułam nadal się przyjaźnimy a on o tym, co do niego czułam, nie wie.

   -Czułaś czy czujesz?

   -Wydaje mi się, że sobie z tym poradziłam. Ale właśnie, gdzieś głęboko czuję, że jak go zobaczę, to wszystko wróci. Będę odrobinę szczęśliwa, bo jestem mu potrzebna, ale jeśliby wróciła Élodie chcąc odzyskać życie u boku Antonina wtedy musiałabym odejść. I to by była najgorsza rzecz, jaką przeżyłabym w całym życiu. Strasznie się boję tego przywiązania do nich, nich, to znaczy do Anto i Manon. Nie chciałabym zastąpić Manon matki, bo ta rola należy do Élodie.

   -Jak widać Martin ma to w dupie. Ty byłabyś wspaniałą matką. Leni, ja cały czas o tym myślę. Chyba powinnaś lecieć, bo on naprawdę cię potrzebuje. Ale… ale ja też cię potrzebuję. Nie wyobrażam sobie, by cię teraz nagle zabrakło. Ja nie chcę cię stracić. Jeśli polecisz do Kędzierzyna, to powoli zaczniemy tracić ze sobą kontakt i nie zaprzeczaj, że będzie inaczej bo doskonale wiesz, jak wyglądają kontakty na odległość.  Tak, to egoistyczne i sama myśl, że ciebie może tu więcej nie być, łamie mi serce. Kocham cię jak przyjaciółkę, z którą chciałbym spędzić resztę życia. Chcę szukać ciebie na trybunach przed meczami, chcę po treningach wracać do domu i widzieć jak się uśmiechasz, chcę z tobą przez cały dzień oglądać telewizję, chcę z tobą nocami łazić po mieście. Ja chcę cię tylko dla siebie, Leni. Ale wiem też, że jest Anto, i naprawdę jesteś jedyną osobą, która pomoże mu stanąć na nogi.

   -A jeżeli polecę i to ty poradzisz sobie świetnie beze mnie?

   -To niemożliwe. Za bardzo się do ciebie przywiązałem, żeby sobie bez ciebie poradzić. Widzisz, ja boję się momentów, gdy będziemy do siebie dzwonić i nie będziemy wiedzieć o czym rozmawiać. Że nie będziemy odzywać się przez parę dni, podczas których ja nie będę myślał o nikim innym, jak tylko o tobie, co teraz robisz, jak się czujesz. Chyba najbardziej jednak boję się, że znów będzie z tobą źle. Że to wszystkie twoje obawy o powrocie do Kędzierzyna się sprawdzą, że będziesz cierpieć i drugi raz nie będę w stanie tobie pomóc.

   -Chciałabym tobie i sobie obiecać, że damy radę, ale z reguły mało kto spełnia obietnice, więc nie będę ze łzami w oczach obiecywać, że wrócę tu do ciebie i nigdy stąd nie wyjedziemy, bo to mało prawdopodobne. Nawet jeszcze nie poleciałam, nawet nie wiem, czy polecę, a już za tobą tęsknię, wiesz? Byłabym skończoną kretynką, jeśli pozwoliłabym nam stracić kontakt. Za bardzo mi na tobie zależy, czubku.

       Przez kolejne półtora tygodnia siedzę w internetowych forach dla młodych mam. Na wieść o moim powrocie Amelia wrzeszczała mi z radości do słuchawki. Sama podsyłała mi pierdyliard linków i codziennie wysyłała smsy typu ‘Jeszcze 4 dni, małpo ty moja :****’. Trochę się cieszyłam, ale czułam się fatalnie zostawiając Guillauma. Wcale nie chciałam go zostawiać. Na lotnisku nie potrafiłam się od niego oderwać, pomijam fakt, że rozryczałam się kompletnie rujnując sobie makijaż. W Paryżu nawet nie miałam ochoty na długi spacer po mieście, piździło, więc przeszłam się tylko w okolicy hotelu. A teraz stoję na płycie wrocławskiego lotniska, z bagażami w dłoniach i jedną osobą jaką znam pośród tylu ludzi jest Kubiak. Na kij on mi macha?

   -Elena! Elena, tu!

       I na chuj krzyczysz, przecież cię widzę, ośle! Bardzo powoli idę do niego, tak bardzo, że zniecierpliwiony od idzie w moją stronę.

   -Co ty chcesz? – pytam.

   -No mam cię zawieźć do Kędzierzyna, takie dostałem polecenie – odpowiada, zabierając od mnie walizki.

   -Niby od kogo? – próbuję dorównać mu kroku, jednocześnie starając nie pośliznąć się najpierw na podłodze, a potem na oblodzonym chodniku. O kurwa, jak tu zimno, ja chcę argentyńskie ciepełko!

   -Od Możdżona. Ty wiesz, co się dzieje u Rouziera?

   -A ty wiesz?

   -No zostawiła go narzeczona no i on nie radzi sobie z dzieckiem.

   -Kto jeszcze o tym wie?

   -Wątpię, że ktoś poza mną i chłopakami z Zaksy.

       Cisza ze strony Michała w samochodzie jest bardzo satysfakcjonująca. Przynajmniej tyle dobrego, że nie muszę słuchać jego życiowych teorii. Grzecznie niesie za mnie walizki pod mieszkanie Anto i zostawia, rzucając krótkie ‘cześć’ do Rouziera. Patrzymy się na siebie z Antkiem i chyba oboje nie możemy uwierzyć, że ja tu już jestem. Bez słowa ląduję w jego ramionach i nie mówię nic, czując jak jego łzy spadają na moją kurtkę.

   -Boże, Elena, dobrze, że jesteś.

----------------------------------------------------------------------

Studia bardzo, weny mało. Będzie dużo Zaksy, mojej ukochanej Zaksy, będzie smutno. Mam nadzieję, że jeszcze tu jesteście.